İki kişi kavga ediyor ikisi de birbirine "sen yalancısın" diyorsa, bir tanesi yalan söylüyor demektir.
Sensin yalancı tantanası şu sıra 7 yaş oğlum ve 5 yaş kızım arasında çok sık oluyor.
Başka annelerden de duyduğum kadarıyla, kötü olduğunu ne kadar anlatırsak anlatalım, tüm çocuklar 5- 6 yaştan sonra yalanı deniyor. Panik yapmamak gerektiğini daha önce yazmıştım.
Yalanla ilgili bizden alacakları tepkilere göre, davranış geliştiriyorlar.
Nasıl tepki vereceğimi bazen gerçekten şaşırıyorum.
Genelde kimin yalan söylediğini anlıyorum.
Daha hırsla ve ağlamaklı, canı yanmış, gözleri dolmuş şekilde sen yalancısın diye bağıran doğru söyleyen oluyor.
Öyle üzgün duygular yaşamadan, pervasız pervasız sen yalancısın diyen, genelde yalan söyleyen oluyor. Kızgın ve ezici bağırıyor.
Bu kişi genelde 5 yaş kızım oluyor. Ağabeyinin oyunlarını bozuyor, sataşmalarıyla çileden çıkartıyor. Abisi onu ittirince, vurunca ya da bana şikayet edince "hayıır yalan söylüyor" diyor.
Bazen aynı şeyi oğlum da yapıyor.
Bazı durumlarda kim doğru kim yalancı tam da emin olamıyorum tabi.
Zaten emin olsam da, yalancı olan sensin gibi bir fişleme yapmayı doğru bulmuyorum.
Çünkü yalancı olanı sen yalancısın diye etiketlemek, yalancılığı benimsemesine neden olur diye korkuyorum.
"Bak sen yalan söylüyorsun yeter artık bıktım" gibi birşeyler söylemeyip dayanmak kavga anında cidden zor. Çünkü ben de sinir oluyorum o sırada.
Ama.
"Niye yalan söylüyorsun, şöyle yapmışsın işte, sen de ona böyle demişsin" gibi neyin ne olduğunu anlayıp durumu çözmeye çalışır tarzda bir hakemliğe soyunmanın hiç bir işe yaramadığını biliyorum.
Böyle yapınca sadece kavgalarını arttırmış oluyorum. Hayıır o yalancııı, hayır o yalancııı yaygaraları daha da büyümüş oluyor.
Sinirimi toplayabilirsem şunun gibi şeyler söylüyorum.
Ben orada değildim, kimin yalan söylediğini bilemem.
Bu kavgalardan gerçekten çok sıkıldım. Artık duymak istemiyorum.
Yalan söyleyenleri insanlar sevmez. Çok yalan söyleyenlere yalancı diye isim takarlar.
Allah da yalandan hoşlanmaz diyorum. Allah herşeyi görür kimin yalan söylediğini de bilir diyorum.
Bunu söylemek beni o anki acizlikten biraz kurtarıyor. Yani ben bilemem ama bilen biri var, kimse bilmiyor sanmayın, bunu unutmayın demiş oluyorum.
Ama tabi sorun anında bunları konuşmak o kadar etkili olmuyor bence.
Kavga anında yalan söylemiş olan çocuk, yalanla ilgili nasihatleri anlamaya kapalı oluyor. Gerçeklerle doğrularla ilgilenmiyor, kendi haklı çıkartmakla ilgileniyor.
Yalanın ve kavganın olmadığı, herkesin sakin olduğu bir zamanda gündeme getirip konuşmak daha etkili.
Ya da ders çıkarılabilecek hikaye masal gibi birşeyle.
Elimizde bir tek yalancı çobanın hikayesi var şimdilik.
Birşeyler daha bulmamız lazım.
Sensin yalancı tantanası şu sıra 7 yaş oğlum ve 5 yaş kızım arasında çok sık oluyor.
Başka annelerden de duyduğum kadarıyla, kötü olduğunu ne kadar anlatırsak anlatalım, tüm çocuklar 5- 6 yaştan sonra yalanı deniyor. Panik yapmamak gerektiğini daha önce yazmıştım.
Yalanla ilgili bizden alacakları tepkilere göre, davranış geliştiriyorlar.
Nasıl tepki vereceğimi bazen gerçekten şaşırıyorum.
Genelde kimin yalan söylediğini anlıyorum.
Daha hırsla ve ağlamaklı, canı yanmış, gözleri dolmuş şekilde sen yalancısın diye bağıran doğru söyleyen oluyor.
Öyle üzgün duygular yaşamadan, pervasız pervasız sen yalancısın diyen, genelde yalan söyleyen oluyor. Kızgın ve ezici bağırıyor.
Bu kişi genelde 5 yaş kızım oluyor. Ağabeyinin oyunlarını bozuyor, sataşmalarıyla çileden çıkartıyor. Abisi onu ittirince, vurunca ya da bana şikayet edince "hayıır yalan söylüyor" diyor.
Bazen aynı şeyi oğlum da yapıyor.
Bazı durumlarda kim doğru kim yalancı tam da emin olamıyorum tabi.
Zaten emin olsam da, yalancı olan sensin gibi bir fişleme yapmayı doğru bulmuyorum.
Çünkü yalancı olanı sen yalancısın diye etiketlemek, yalancılığı benimsemesine neden olur diye korkuyorum.
"Bak sen yalan söylüyorsun yeter artık bıktım" gibi birşeyler söylemeyip dayanmak kavga anında cidden zor. Çünkü ben de sinir oluyorum o sırada.
Ama.
"Niye yalan söylüyorsun, şöyle yapmışsın işte, sen de ona böyle demişsin" gibi neyin ne olduğunu anlayıp durumu çözmeye çalışır tarzda bir hakemliğe soyunmanın hiç bir işe yaramadığını biliyorum.
Böyle yapınca sadece kavgalarını arttırmış oluyorum. Hayıır o yalancııı, hayır o yalancııı yaygaraları daha da büyümüş oluyor.
Sinirimi toplayabilirsem şunun gibi şeyler söylüyorum.
Ben orada değildim, kimin yalan söylediğini bilemem.
Bu kavgalardan gerçekten çok sıkıldım. Artık duymak istemiyorum.
Yalan söyleyenleri insanlar sevmez. Çok yalan söyleyenlere yalancı diye isim takarlar.
Allah da yalandan hoşlanmaz diyorum. Allah herşeyi görür kimin yalan söylediğini de bilir diyorum.
Bunu söylemek beni o anki acizlikten biraz kurtarıyor. Yani ben bilemem ama bilen biri var, kimse bilmiyor sanmayın, bunu unutmayın demiş oluyorum.
Ama tabi sorun anında bunları konuşmak o kadar etkili olmuyor bence.
Kavga anında yalan söylemiş olan çocuk, yalanla ilgili nasihatleri anlamaya kapalı oluyor. Gerçeklerle doğrularla ilgilenmiyor, kendi haklı çıkartmakla ilgileniyor.
Yalanın ve kavganın olmadığı, herkesin sakin olduğu bir zamanda gündeme getirip konuşmak daha etkili.
Ya da ders çıkarılabilecek hikaye masal gibi birşeyle.
Elimizde bir tek yalancı çobanın hikayesi var şimdilik.
Birşeyler daha bulmamız lazım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder