Vehbi Vakkasoğlu'nun bir kitabında da, okula yeni başladığı günlerde (orta mı lise mi hatırlamıyorum) okul müdürünün kendisinden 1 kg.pirinç istediğini ve kendisinin yemeklik pirinç getirdiğini görünce bir kilo pirinci başından aşağı boşalttığını okumuştum. Meğer müdür bahçede ondan yapı malzemesi olan pirinç istemiş, git karşıdan al gel demiş. Zavallıcık kafasından aşağı düşen pirinçlere bakarken neye uğradığını anlayamamış. Tabi ondan sonra çocuk Vehbi'yi o okulda kimse tutamamış.
Kızıp bağırmak çok kötü de olsa hadi geçelim, ama öyle kafasından aşağıya birşeyler boşaltıp bir çocuğun aklında ömür boyu unutamayacağı bir iz bırakmak ne kadar uğursuz birşey. Bakın o müdür çoktan ölüp gitmiştir ama, adını bilmesek de nasıl zemm ederek yüzümüzü ekşiterek anıyoruz onu.
Bir de, kimsenin hakkı kimsede kalmaz gerçeği var. Minicik, neler olduğunu anlayamayan bir çocuğun kalbine korku salmanın hesabı var. Sen unutup gidersin kafasına birşeyler boşalttığını ya da birşeyler fırlattığını, ama çocuk unutmaz, Adil-i Mutlak unutmaz.
Kontrolümüzü kaybedip bu tür şeylerin ufacığını dahi yapmaktan Allah bizleri korusun. Böyle akılda kalacak uğursuz manzaralardan uzak tutsun. Bir insanın ya da çocuğun bir hatası kusuru oldu diye, kendimizde hemen onu azarlama hakkı görmekten korusun.
Evat hayat zor, kontrolü kaybetmek her insanın başına gelebilir. Ama kaybetmemek konusunda duacı olalım, ve kötü anıların silinemediğini akılda tutalım, sebep olmayalım.
Böyle öğretmenlere, ana babalara Allah şefkat versin.
Amin.
Ve lütfen bağırdığımız zamanlarda, şu resimdeki adam gibi sevimsizliğimizi gösteren bir ayna tutalım kendimize..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder